De vader, zo horen we in het evangelie van dit weekend, heeft twee zonen. Jezus vergelijkt ze: de ene zoon is het type ‘brave Hendrik’, een zeer beleefde en voorbeeldige jongen. De andere zoon is een eerste klas ‘dwarsligger’. Altijd tegendraads en je hebt er niet zoveel aan.
Maar schijn bedriegt. Bij nader inzien blijkt de eerste een mooiprater te zijn:
veel beloven, maar weinig doen. De ander valt al met al best mee. Hij zegt wel ‘nee, dat doe ik niet’, maar doet uiteindelijk wel wat hem gevraagd wordt te doen.
Zo zie je maar: je kunt mensen heel gemakkelijk verkeerd inschatten. Vaak komt dat, omdat wij wel weten hoe het moet. Wij weten hoe het hoort. En op grond van dit denken, rekenen we anderen af. Even zo vaak zitten wij er naast. Verkeerd gedacht. Verkeerd geoordeeld. Maar daarmee ook verkeerd beoordeeld en soms veroordeeld. En dan geven we toe: “met de kennis van nu, had ik iets anders gezegd”.
Dit is wel een heel slappe manier van zeggen: dat het je spijt, dat je iemand verkeerd hebt beoordeeld. Wees eerlijk: hoe vaak oordelen we verkeerd?
Ons oordeel, onze mening, kunnen we beter voor onszelf houden. Dan kwets je er niemand mee. Bovendien doorziet alleen God een mens in hart en nieren. Laat het oordeel dus maar bij God. Anders moeten we ook nog iets zeggen over wat Jezus ons in het evangelie voorhoudt: ‘dat hoeren en tollenaars het Rijk Gods eerder zullen binnengaan, dan netjes afgeborstelde dames en heren’.
Wat leren we deze week?
Laten wij voorzichtig zijn met ons oordeel over anderen.
Diaken Gerrit Fennema
.
